Selçuk bu aralar sürekli kurabiyeler yapıyor. Zevke, beğeniye göre çeşit çok, hal böyle olunca evi saran her taze kurabiye kokusunda başka bir tatla tanışacağımı anlıyorum. Dışardan izlemek tuhaf bir his. Herkes başka bir kurabiyenin tadını diliyor, görüntüsünde de başka bir düşü resimlemek istiyor. Kimisi annesinin kurabiyesi tadında yeni doğan yeğeni için bebek kurabiyeleri istiyor. Tadan herkes aile kokusunu hissetsin, biraz “öyle bir geçer zaman ki” ruhuna yolculuk etsin, ama sadece iyi anıların duygusunda yeni geleni, bugüne özgü süslü, renkli, şeker hamuru değmiş ifadesinde kucaklasın diye belki de… Lezzet paketleri evden yol alırken o mis gibi tereyağ kokusundan mıdır bilmiyorum, kurabiyelerin tarihçelerini anlatan kitaplara, düşlere kapılıyorum ben de; her birinden göz hakkım var; haliyle tatmadan duramıyorum. Evet, alınan kilolar cabası. Ama her lezzetle başka bir anıya, bir ülkeye, ruha yolculuk etmek için değer. Tahinli, cevizli, damla çikolatalı, tarçınlı, zencefilli, kakaolu, yulaflı, vanilyalı, hatta İtalyan usülü vanilyalı, veya İngiliz usulü vanilyalı… O kadar farklı tat var ki kurabiyeler de. Görüntüler ise ihtişamlı. Hepsi kişiye özel, aralarında bazıları biblo olmaya uygun hatta. Görüntüsüne rağmen kıyamamak hali maalesef tarafımdan mümkün olmuyor. Bir ısırıkla geçmişe yolculuk şansı varken yapamam. Bu tad ruh gezginliğine izin veriyor. Sanırım insan tek başına yediğinde gerçek bir anı yolculuğu kurabiye. O tadı ilk kez tadıyor olsa bile kendisine anımsatabileceği bir geçmiş zaman duygusu mutlaka oluyor kurabiyenin. Paylaşırken ise, işte o zaman yeni anılar birikiyor. Bol kahkaha, neşe, hatta şu “sevgi böcüğü” olma hali.
En somurtkan yüz ifadesinin kalbine bile… Selçuk’un bu hazırladığı kurabiyeler arasında sanırım ben en çok ebruli stilinde pembe, beyaz ve yeşil renklerle süsülendirilmiş İskoç kurabiyesini tadarken bol bol yolculuk ettim. 19 yaşıma döndüm, dil okulu için İngiltere’ye gitmişim, henüz Margaret Teacher başbakanmış, çok soğuk bir kışmış, hep üşürmüşüm, hep paket paket satılan bu lezzetteki kurabiyelerden yermişim, biraz da annemi özlermişim.. Ağzıma attığımda sanırım önce bu yüzden bir an üşüdüm, ama sanırım tam da bu yüzden içim ısındı, önce damağımın sonra da midemin memnuniyeti de tam da bu ısırıkla oldu…Mutfaktan son zamanlarda gelip geçen kendi göz hakkı kurabiyelerimi de bu yüzden sizin için fotoğrafladım. Belki bizimkileri, belki kendinizinkini yahut bir başka kurabiye ustasınınkini tadarken bol bol anı biriktirmeniz dileğiyle.
Yeni doğan kurabiyeleri olur da, pastaları olmaz mı? Cup cake'in en lezzetlisi, tasarımını hazırlaması en keyifli olanı bunlarmış. (Selçuk öyle diyor.)) Gerçekten de insan kıyamıyor yemeğe, bir köşe de saklamak istiyor anı olsun diye. Sanki üzerine yeni doğan bebeğin kokusu sinmiş gibi, adı sevdadan geçen her aşktan daha öte bir güzellikle karşılaşılmış, o bebeğin masum güzelliğinin ifadesinden bir anı kalmış gibi... Ama bu benim ruh halim, "yeni doğdum ben, çok mutlusun sen" pastaları diye ad bile koydum onlara. Ötesinde pek lezzetli olup bebeğe hoş geldine giden herkesin hapur hupur yediklerini duydum. Sonuç: Yeni doğan neşesine her hayırlı olsun diye gelenin sevincine ortak olmaksa bizim keyfimiz olmuş.. Ne de iyi olmuş!)
